၁၃၁၈-ခု၊ ေတာ္သလင္းလဆန္း (၁၃)ရက္
တရားနာ ပရိသတ္မ်ားအား ေဟာၾကားေသာ အလုပ္ေပး တရားေတာ္္
တကာတကာမေတြ ဒီေန႔ေတာ႔ လူသစ္ေတြလာၿပီး တရားနာၾက၊ တရားအားထုတ္ၾကလို႔ ၀ိပႆနာ လက္ေတြ႔လုပ္နည္းကို စၿပီး ေဟာရလိမ႔္မယ္။
၀ိပႆနာ အလုပ္ စမယ္ဆိုရင္ မိမိစိတ္ကို အဓိပတိ သံုးပါးကို အားထားရမယ္။
(၁။ မိမိကိုယ္ကို အားထားၿပီး တရားအားထုတ္ရမယ္။ ငါဟာ စားစရာမရွိလို႔ တရားအားထုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေနထိုင္စရာမရွိလို႔ တရားအားထုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆး၀ါးကုစရာ မရွိလို႔လဲ မဟုတ္ဘူး။ အိုေဘး၊ နာေဘး၊ ေသေဘး၊ မြဲ ကြဲ ေဘး တည္းဟူေသာ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲတို႔မွ လြတ္ေၿမာက္ႏိုင္ေအာက္လို႔ တရားအားထုတ္ၿခင္းၿဖစ္တယ္။ အဲဒါ အတၱာဓိပတိ လို႔ ေခၚတာပဲ။
၂။ ေလာကၾကီးကိုလဲ အဓိပတိထားၿပီး တရားအားထုတ္ရမယ္။ ငါသည္ တရား အားထုတ္တယ္လို႔ အမည္ခံၿပီး တရားအားထုတ္ခ်ိန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တရားေတြ ဖံုးလႊမ္းၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥေတြ စဥ္းစားေတြးေတာၿပီး မေနနဲ႔။ ထိန မိဒၶ ၿဖစ္လဲ မေနနဲ႔။ ပ်င္းလဲ မေနနဲ႔။ အိပ္လဲ ေပ်ာ္မေနနဲ႔။ စိတ္ကလဲ ေလလြင္႔မေနနဲ႔။ မေလ်ာက္ပတ္တဲ႔ အၿပဳ အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ေနရင္ ကိုယ္ေစာင္႔နတ္ကလဲ သိတယ္။ တၿခား သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္ မ်ားကလဲ သိတယ္။ အဘိညာဥ္ရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလဲ သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေလာကၾကီးကို ရွက္ေၾကာက္ၿပီး ေလာကကို အဓိပတိထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္။
၃။ တရားေတာ္ကို အဓိပတိထားၿပီး တရားအားထုတ္ရမယ္။ တရားေတာ္ကို ရိုေသေလးစားၿပီး ၀ိပႆနာ ဥာဏ္ႏွင္႔ မၿမင္ ၿမင္ေအာင္ ၾကည္႔ရမယ္။ တရားမၿမင္တာဟာ တရားမေပါက္ေရာက္တာဟာ တရားကမရွိလို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက တရားေတာ္ကို မေလးစားလို႔ မၿမင္တာလို႔ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး တရားကို အဓိပတိထားၿပီး အားထုတ္ရမယ္။ အဲဒါကို ဓမၼာဓိပတိလို႔ ေခၚတယ္။)
တရားထိုင္တဲ႔အခါမယ္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ႔ေနရာမွာ ထိုင္ပါ။ ဆိတ္ၿငိမ္ၿပီး အေႏွာင္႔အယွက္ မၿဖစ္တဲ႔ ေနရာဟာ ေတာပါပဲ။
ဘုရားကို ရွိခိုးကန္ေတာ႔၊ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို တရားမထိုင္မီ ဘုရားကိုလွဴထားပါ။
ၿပီးေတာ႔ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္မ်ားကို အမွ်ေ၀ပါ။
(တရားအားမထုတ္မီ ၿပဳလုပ္ရမည္႔ ကိစၥငါးပါးကို တရားအားမထုတ္မီ ေရွးဦးစြာ ၿပဳလုပ္ရမည္႔ ကိစၥမ်ား
တြင္ တင္ၿပထားၿပီး ၿဖစ္ပါသည္။)
ခႏၶာကိုယ္ကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ တရားအားထုတ္ႏိုင္ေအာင္ တည္႔တည္႔မတ္မတ္ ထိုင္ပါ။
ဘယ္ဘက္မွ မေစာင္းပါႏွင္႔။ ေရွ႔ကိုလဲ မငိုက္ပါေစႏွင္႔။ ကိုယ္ကို ဖိညွစ္ မထိုုင္ဘဲ ခပ္ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ ထိုင္ပါ။ ေတာင္႔မထားပါႏွင္႔။
ထြက္သက္ ၀င္သက္ အာနာပါနကို စိတ္တည္ၿငိမ္ၿပီး သမာဓိ ရေအာင္လုပ္ပါ။
၀င္ေလလဲသိ၊ ထြက္ေလလဲသိၿပီး ငါ စြဲ မစြဲ ေစနဲ႔။
အဲဒီလို သတိကို လက္မလြတ္ေစဘဲ ထြက္ေလ ၀င္ေလကို သိသိေနတာ ၾကာရင္ သမာဓိလဲ အားေကာင္းလာမယ္။
အဲဒီ သမာဓိ အားေကာင္းလာတဲ႔အခ်ိန္ ၀ီရိယကို အေလွ်ာ႔ မေပးဘဲ သတိႏွင္႔ ပညာကို ကပ္ၿပီးလိုက္ပါ။
တရားထိုင္ရတာ ၾကာေတာ႔ ရုပ္ေတြက ေဖာက္ၿပန္လာၿပီး ေ၀ဒနာေတြ ေပၚလာမယ္။ ေတာင္႔လာတာ၊ ေညာင္းလာကို ဥာဏ္က သိလာတယ္။
ေညာင္းတာရယ္၊ ေညာင္းမွန္းသိတာရယ္ အဲဒီႏွစ္ခုတို႔ကို ၿဖစ္ၿပီးပ်က္ သြားတာပဲလို႔ သိလိုက္ပါ။
အဲဒီလို သိလိုက္တဲ႔စိတ္ တစ္ခ်က္မွာ ေညာင္းတဲ႔ ရုပ္နဲ႔ ေညာင္းတဲ႔စိတ္ မရွိေတာ႔ၿပီ၊ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားကုန္ၿပီလို႔ ေနာက္ဥာဏ္က သိလိုက္ပါ။
ေညာင္းတာ ေတာင္႔တာကို ၿပဳၿပင္ၿပီး မေပးသမွ် ေညာင္းတာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနအံုးမွာမို႔ ဒူးကေလး ေၿခကေလး ဆန္႔ခ်င္တဲ႔စိတ္၊ ေၿပာင္းခ်င္ေရႊ႔ခ်င္တဲ႔စိတ္ ေပၚလာလိမ္႔မယ္။
အဲဒီအခါမွာ မိမိတို႔ ဥာဏ္က ”ဆန္႔ခ်င္ေကြးခ်င္ ၿပန္သတဲ႔၊ ေၿပာင္းခ်င္ေရႊ႔ခ်င္ ၿပန္သတဲ႔” လို႔ သိလိုက္ပါ။
သိလိုက္တဲ႔ တစ္ခ်က္ထဲမွာ ထိုဆန္႔ခ်င္ ေကြးခ်င္ ေၿပာင္းခ်င္တဲ႔ ရုပ္နာမ္ေတြ မရွိေတာ႔ၿပီလို႔ ထပ္သိလိုက္ပါ။
အဲဒီလို သိေနတုန္း ၾကားၿဖတ္ၿပီး အသံ တစ္ခု ၾကားလုိက္က ၾကားၿပန္ၿပီလို႔ သိပါ။ အဲဒီလို ခႏၶာငါးပါးမွာ တစ္ခုခု ေပၚလာတိုင္း ေပၚလာတိုင္း သိၿပီး၊ ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္သြား၊ ေပ်ာက္သြားပါကလား လို႔ သိရမယ္။
အဲဒီလို အသိတရားေတြ က်ဲေနရာက စိပ္သည္ထက္ စိပ္ၿပီး လာတာေတြကို ဥာဏ္နဲ႔မွတ္၊ တၿဖည္းၿဖည္း ရုပ္နာမ္ တရားေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာကို သတိႏွင္႔ စိုက္ၾကည္႔က ေတြ႔လိမ္႔မယ္။
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၲလို႔ ပါဠိလို ရြတ္မေနႏွင္႔ေတာ႔။
ၿဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားပါကလားလို႔ တစ္ခုတည္းကိုသာ သတိနဲ႔ စိုင္ၿပီး ၾကည္႔ေနရင္ ဆင္းရဲတဲ႔ သေဘာ၊ အစိုးမရတဲ႔ သေဘာကိုသာ ပိုထင္ၿမင္လာလိမ္႔မယ္။
ဒီလို မိမိတို႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္း ၿဖစ္ပ်က္ေတြ ရွဳၾကည္႔ဖန္မ်ားလာက မိမိရဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ရြံမုန္းလာေတာ႔တာပဲ။
အဲဒီအခါမွာ မိမိတို႔ ခႏၶာကိုယ္ကို စြန္႔လႊတ္ခ်င္တဲ႔စိတ္ ၿဖစ္လာမယ္။
ခႏၶာကိုယ္ရွိရင္ ဤလို ၿဖစ္ပ်က္ ဒုကၡႏွင္႔ မကင္းႏိုင္ဘဲ အိုနာေသ ဆိုတဲ႔ ဒုကၡသစၥာႏွင္႔ ေတြ႔ၾကရအံုးမွာမို႔ ေၾကာက္ရြံံ.ၿပီး မိမိခႏၶာကိုယ္ကိုပဲ ရြံမုန္းလာမယ္။
ၿဖစ္ပ်က္ကို ရွဳဖန္မ်ားလာရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ၃ပါးစလံုး တၿဖည္းၿဖည္း ေခါင္းပါးၿပီး ေနာက္ဆံုး လြင္႔ေပ်ာက္ ခန္းေၿခာက္သြားေအာင္ ၿဖစ္ပ်က္ ဆံုးေအာင္ ပြားမ်ား အားထုတ္ဖန္မ်ားက ယခု ဘ၀မွာပင္ မဂ္ဖိုလ္ကို ရႏိုင္တယ္။
ဦးေက်ာ္သိန္း ေရးသားေသာ ”မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားၾကီး၏ ေထရုပတၱိႏွင္႔ က်င္႔စဥ္” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ၿပပါသည္။
